Vrijzinnige Geloofsgemeenschap Westerkwartier

Zomergedachtes: Tuinleven

Tuinen, je hebt ze in soorten en maten. Balkontuinen, volbetegelde achterplaatsen, glooiende grasvelden. Knusse, beschutte hofjes en open groentetuinen. Als tuinier kan je druk bezig zijn met schoffelen, snoeien en planten, maar de natuur gaat haar eigen gang en je hebt lang niet alles in de hand.

De tuin wordt wel als beeld voor de ziel gezien. De tuin als ontmoetingsplaats van God en mens. En dat is niet zo’n gekke vergelijking. Het nodigt uit om, terwijl je met je handen in de aarde wroet, wat te mijmeren. Je bent dicht bij jezelf, ontspannen. Je geniet van de bloemen en de planten om je heen. Er is zelfs de titel van een boek: “Wie in de aarde wroet ploegt ook in het hoofd.”

De tuin is misschien wel de beste vergelijking die we voor het leven hebben.

Als je je leven probeert voor te stellen als een tuin, hoe ziet jouw tuin er dan uit?

Welke bloemen en planten staan er in? En hoe verzorg je ze? Heb je een warme tuin, op het zuiden, of een koude tuin, waar de noordenwind nogal eens blaast?

Allemaal zaken om rekening mee te houden.

De bodem daar gaat het om. Daar begint het mee. Hoe is het daarmee gesteld?

Nat, droog, zuur, met een rijk bodemleven of juist schraal?

En welk jaargetijde is het in jouw tuin?

Op een of andere manier zegt je tuin iets over je talenten en je mislukkingen. Kortom, over het leven.

Het is leuk om op zo’n manier, als zielentuin, naar je tuin en het werken in je tuin te kijken.

De beroemde filosoof Voltaire schreef: Men moet zijn tuin onderhouden.

Hij ziet de tuin niet als een plek om je uit de wereld terug te trekken, maar als een pragmatische benadering van de wereld, die bijdraagt aan het algemeen welzijn. 

Nl. dat het leven gevoed dient te worden. En dat je dat het beste kunt doen door geworteld te raken in iets echts.

Een voorbeeld.

“s-Morgens vroeg op mijn blote voeten het bedauwde gras van de tuin inlopen. Dan voel ik me op mijn gelukkigst en verbonden, besef ik: hier kom ik uit voort, uit de aarde.”

Dit zegt degene met wie ik de gelijkenis van de wijngaard aan het lezen ben. We spreken over hoe alles op een wonderlijke manier met elkaar verbonden blijkt te zijn: degene die de wijngaard beheert, de wijnstok zelf en de ranken die aan de wijnstok groeien.

Degene met wie ik spreek heet Jelle. Hij heeft een strenggelovige achtergrond. Die is hem in de weg gaan zitten. Jelle zoekt naar manieren om minder angstig en minder veroordelend in het leven te staan. Een van die manieren is dat hij om de paar weken een uurtje komt praten. Al een aantal jaren. We lezen dan een Bijbelverhaal en onderzoeken wat het bij hem veroorzaakt.

De gelijkenis van de wijngaard is hem bekend. Vooral vanwege het snoeien van de ranken van de wijnstok die geen vrucht dragen. Dat de wijngaardenier dan toch echt met die snoeischaar komt. En dat Jelle dan zo’n rank is die weggesneden wordt en in het vuur gegooid. Dan ben je klaar. Dus doe maar vooral wat je moet doen, want anders dan….

De associatie met het snoeien komt als eerste bij hem boven.

Hoe hij als man van ver in de dertig nog steeds met schuldgevoel naar studio-sport kijkt op zondagavond. Dat doe je niet, bij hem vroeger thuis.

Hij vindt het leuk – inmiddels ervaringsdeskundige- dat hij tegelijk ook op zoek gaat naar andere mogelijke interpretaties. Om stukken geschiedenis uit zijn leven te ontrafelen en te merken dat het niet meer hoeft zoals het was. Een ander perspectief te ontwikkelen.

Ontdekken hoe hij op allerlei bijzondere manieren wel of niet verbonden kan zijn met anderen en ook met zichzelf.

Ontdekken dat de gelijkenis niet zozeer een bedreiging inhoudt, maar eerder een uitnodiging. Om je in dat netwerk van verbindingen te begeven en een onderdeel ervan te gaan uitmaken. Door gever en nemer te zijn. Door je plaats in te nemen en een rank te worden.

Kortom: verbonden zijn met waar je uit bent voortgekomen.

Christine Schlette

Leestip:

Tuinieren voor de geest.

Hoe we gelukkiger worden van zaaien, wieden en snoeien. 

Sue Stuart – Smith